Huayna Potosi

Dit keer geen poetische hoogstandjes maar de hoge realiteit...

Huayna Potosi.

Na een verdiende dag rust om bij te komen van de Andesvierdaagse, gaan wij weer richting Andes voor de lokale reus aldaar: De Huayna Potosi. Een berg van 6088 meter schoon aan de haak. In ons vorige blog hadden we al vermeld dat we hem tijdens de eerste vierdaagse trektocht al hadden mogen bewonderen. Toen al intimideerde dat behoorlijk. Nu gaan we op een hobbelig zandweggetje recht op ons doel af. Eerste station: Basecamp!

Basecamp dag 1
Aangekomen op Basecamp krijgen we meteen de spullen uitgedeeld die we nodig hebben voor het trotseren van de Potosi. Dit houdt in:

- Dikke bergjas
- Stevige broek
- Tuigje waarmee we aan elkaar vastgekoppeld worden
- Masker dat, uitgezonderd ons gezicht, het hele hoofd bedekt
- berghamer (ziet er uit als een lange bijl)
- Dikke handschoenen
- Bergschoenen met bijbehorende spijkerzolen
- Helm


Ik zal er vast nog wat vergeten, maar bovenstaande materialen zijn de belangrijkste items die we nodig hadden. Met een leuke groep van acht mensen (Heel Europa in de vorm van Nederland, Frankrijk, Duitsland, Denemarken en Engeland was vertegenwoordigd) lopen we richting een gletsjer. Op deze gletsjer beginnen we met het oefenen in het lopen op schuine ijshellingen. Dit is in het begin even wennen, ik glijd een paar keer bijna op m"n toeter (Rogier), maar oefening baart kunst. De volgende stap is het bedwingen van een 90 graden hogen ijshelling waarmee we met onze spijkerzolen en berghamer naar boven moeten klauteren. De ervaring van Pieter met het rotsklimmen in Kroatie is daarbij mooi meegenomen, hij fungeert als een stimulerende coach voor iedereen die een poging waagt. Ook Rogier moet er op een gegeven moment aan geloven en met 0 ervaring in deze tak van sport is hij niet bepaald zeker van zijn zaak. Hij sluit zijn ogen, doet het weer open en voila......hij is boven. Muy rapido! Aldus, volgens de gids!


Terug in Basecamp eten we een licht verteerbare maaltijd waarna we schaken tegen Frankrijk en de gidsen en vervolgens gaan slapen.

Basecamp -- Highcamp dag 2
Vandaag staat in het teken van de verplaatsing der spullen naar het 400 meter hoger gelegen Highcamp. Iedereen moet zijn eigen bergspullen zelf in de backpack meedragen naar boven. Voor ons betekende dit een 20 kilo zware last op de heupen. Dan hoop je op een geleidelijk stijgende bergweg naar boven, maar nee hoor. Een korte retestijle klim naar boven, waarbij balans op losliggende rotsplaten essentieel is. De meeste klimdelen zijn vergelijkbaar met de rotsen die bij de Noordzee 50 meter de zee in steken. Geen pretje, aldus de Engelsman, de Fransman, de Duitser en die ene Hollander (Dhr. Bron). Pieter schiet naar boven en liet wederom zien uit een waar bergbeklimmersnest te komen. Hij vind het diep, intens en schitterend!

Boven aangekomen rusten we lekker uit onder het genot van een heerlijk cocatheetje en een licht verteerbare lunch. Wat volgt is de briefing voor de klim op 14.00 lokale tijd:


- uitrusten tot 17.00
- avondeten
- uitrusten tot 0.00 uur
- opstaan, ontbijten, aankleden en om 1.00 naar boven

Zoals het hierboven staat, zo is het ook gegaan! Om 0.00 gaat mijn wekker af en wat volgt is een angstig en ontevreden gekreun uit een ieder zijn slaperige gelaat. We kleden ons aan, toeven naar beneden om ons aan te kleden en te ontbijten (een rare cake of een broodje). Net als ik in alle concentratie en rust mij wil voorbereiden, verteld de gids dat ik op moet schieten en mij klaar moet maken. Haast haast haast, spullen aan, naar buiten en lopen naar het begin! Om 1.00 staan wij voor een witte muur waar in het donker een klein pad is in te herkennen. VAMOS! We vertrekken.

Huayna Potosi dag 3

We vertrekken als 4e en een na laatste groep. Snel worden we ingehaald door de laatste groep, die een hoger tempo hanteert. Met Pieter in de gelederen klinkt dit vreemd, dat klopt, de oorzaak was Rogier. Ons tempo lag vele malen lager dan de andere groepen, dus op een gegeven moment werd het lastig voor Píeter om aan te haken bij een volgende groep mocht Rogier het niet meer trekken. Ik heb dit tempo gelopen omdat ik mezelf koste wat het kost niet wou opblazen en rustig naar boven wou gaan. Het zou immers al zwaar genoeg worden. Onze gids heeft echter snel door dat bij een eventuele opgave Pieter niet meer bij andere groepen zou kunnen aansluiten, dus geeft hij dit ook door aan de andere gidsen voor ons. Als op 5400 meter hoogte 1 andere gids bereid is om te wachten op Pieter en zijn gids, wordt de keuze snel gemaakt. Rogier moet ter plekke wachten op de gids die Pieter naar de volgende groep brengt. Pieter kan zo in zijn eigen tempo de tocht vervolgen. Rogier op dat moment voelt zich nog goed, maar 17 minuten wachten op een steile ijshelling in het donker doet hem de das om. Rillend van de kou en bevangen door hoogtevrees ervaart hij een dansende berg die heen en weer wiegelt onder zijn positie. De realiteit leert ons echter dat de berg toch echt doodstil ligt en het dus niet aan de berg ligt. Rogier trekt het niet meer en als de gids terug komt wilt hij naar beneden. Ik kan je vertellen, opgeven 600 meter onder de top voelt verschrikkelijk! De terugweg naar highcamp gaat helaas niet zonder slag of stoot. Ik ben er van overtuigd dat onze gids (Andres) mijn leven heeft gered. Ik gleed namelijk uit over een stuk rots en viel voorover waarbij ik heel wat stekelige rotsen akelig dichtbij zag komen. De gids had mij echter snel strak aan het touw hangen en trok mij soeverein terug. Wat een held! Verslagen was ik om 4.00 alweer op highcamp samen met de heldhaftige gids en een hoop muizen en ratten die flink huis hielden in onze tassen. Op zo"n moment voel je jezelf een geweldige loser.....Maar op het moment dat de rest van de groep terug kwam, kan je er over praten met de anderen en dan blijkt gewoon dat dit overmacht is. Nu op dit moment kan ik er mee leven....5400 meter is ook niet niks!....Op deze momenten kan je alleen maar genieten van de verhalen die Pieter heeft over zijn ervaringen van de tocht.......

Klim mee met Pieter:
De ijzers zijn gepakt, aan de voet van de eerste gletsjer vlak naast campo alto (high-camp). Het is een uur na middernacht. Ik neem een slokje water en stap de gletsjer op. Het koplampje geeft genoeg licht om het spoor van Rogier, onze gids en de groepen voor ons te volgen. Wat is dit mooi. Een rij avonturisten en gidsen die zich onder de sterrenhemel naar boven werken. Stap voor stap, het been goed optillen en de pinnen in de sneeuw of het ijs planten. De berghamer dient als wandelstok en zorgt voor extra kracht en evenwicht. Het tempo wat Andries, onze gids, aanhoudt bevalt prima. Vrolijk teken ik al lopende smileys in de sneeuw naast het pad, dit om de groep achter ons op te vrolijken. Na een minuut of twintig stopt de gids en haalt de groep achter ons, ons in. 'Dit is ons maximale tempo, we zullen de top met dit tempo niet halen en mocht Rogier opgeven dan zijn de andere groepen te ver weg en moet je ook terug,' zegt de gids. 'Ik blijf bij Rogier.' We lopen verder.
De groepen voor ons verdwijnen steeds vaker uit het zicht. Op een gegeven moment zien we ze alleen nog heel af en toe in de verte. Ik merk aan Rogier dat hij zich schuldig voelt. Hij zegt: 'Je moet je niet door mij laten hinderen, ga ervoor.' Al lopende vraag ik Andries of het nog mogelijk is over te schakelen naar een andere groep. De achterstand op groep vier bedraagt echter al twintig minuten. Hij pakt zijn porto en overlegt met de andere gidsen. Groep vier blijkt wel aan een pauze toe te zijn. Rogier en ik wensen elkaar het beste. Ik dank Rogier voor het alleen willen achterblijven. De gids vraagt hoe ik me voel. 'Perfect,' zeg ik. En we schieten naar boven. Na een sprint van ruim tien minuten bereiken we groep vier, zelfs de gids moet even op adem komen. Ik dank groep vier voor het wachten en wordt vastgeknoopt aan hun touw. Opgelucht loop ik verder, terwijl de Duitser en Fransman achter mij duidelijk moeite hebben met de klim praat ik vrolijk met de gids over voetbal, Bolivia en Nederland. Hij pakt zijn porto en zegt: 'De Hollander is sterk, kan hij verder naar voren?' Na kort overleg komt groep drie een stuk voor ons tot stilstand. De lampjes schijnen onze kant op. Daar aangekomen zijn ze net uitgerust, touwen los, touwen vast en ik wandel verder met groep drie. Na twintig minuten lopen wordt er wederom overleg gepleegd over de porto, en weer stoppen er lichtjes in de verte. Groep twee is aan pauze toe. Touwen los, touwen vast en ik loop midden in groep twee tussen de gids en ervaren Franse bergbeklimmer. Het vertrouwen in het halen van de top stijgt.
Dan stuiten we op een negen meter hoge ijswand. De gids van groep een is naar boven geklommen en hakt pinnen in het ijs waar touwen aan vast gebonden worden om ons zonder risico de wand te kunnen laten beklimmen. Het tot stilstand komen werkt bijzonder slecht voor mij. Ik heb het warm en heb te weinig kleding aan voor stilstand. Na vijf minuten wachten doe ik extra kleding aan. Of het nou komt door de plotselinge afkoeling, of door het uren door lopen/inhalen zonder pauze's, of door nog wat anders (of Andes?), ik weet het niet. Ik zak door mijn knieen en moet kotsen, dat voelt naar. De ervaren Fransman stelt me een aantal vragen. Hij vraagt hoe ik me voel na het kotsen, op zich goed, ik heb verder geen buikpijn en hoofdpijn. De ijswand voor me doet me nog even twijfelen maar ik herpak mezelf, sta op uit de sneeuw, pak de ijshamer stevig vast, schudt mijn hoofd heen en weer om te kijken of ik helder ben, geef een brul en klouter naar de ijswand. Ik zeker mij aan het touw, en hak de hamer boven mij in het ijs. Dan volgen de pinnen aan de voorkanten van mijn sneeuwschoenen. ' Drie punten!' Roept de gids, geconcentreerd en foutloos hak ik me recht naar boven. Nog altijd gezekerd klouter ik over een pad dat een gids zojuist heeft uitgehouwen. Het is als de bekende paadjes met diepe afgronden in de Alpen, alleen nu is alles van ijs, en het is donker. Bovenaan de wand hebben we een korte adempauze. Dan stap ik verder met groep twee en jeetje, wat gaan zij snel. Met het gegeven in mijn hoofd dat ik het ontbijt van middernacht niet meer in mijn buik heb besluit ik te wachten op groep drie. Zo gezegd zo gedaan, maar het blijft loodzwaar, iedere stap is als de laatste trede van de Eifeltoren met je mond halfdicht en je neus verstopt. De twee Australiers achter mij hebben vaker een adempauze nodig dan ik. Maar ik begin het ook echt zwaar te krijgen. Nog tweehonderd meter hoger dan de ijswand is het vijf uur. Mentaal focus ik me op de zon, die na een uur op zal komen en me hopelijk energie zal geven. Ik eet ook een energie reep maar krijg deze niet helemaal op. Nog een uur ploeter ik door met groep drie, wanneer de zon opkomt hebben we groep twee weer bijgehaald. Zelf begin ik hevig te twijfelen. Mijn mentale zon-focus-punt komt, de groep houdt stil, de reep is nog altijd niet gezakt, de Aussies achter mij hijgen, ik laat mijn knieen in de sneeuw zakken en kots opnieuw, schijnbaar zat er toch nog iets in mijn buik. Ik overleg met de gids, takel mezelf omhoog en ga op karakter verder. Nuchter concludeer ik dat ik geen hoofdpijn en buikpijn heb, helemaal helder ben maar het alleen moet doen met een lege maag. De volgende honderd meter omhoog beginnen de Elske/Marianne standpunten en Rogier's '30 meter' (vorige blog) de dialoog in mijn hoofd te winnen.

Dit is geen kinderspel.

Iedere stap wordt zwaarder. De mensen om me heen gaan kapot, ik moet het doen met een lege maag. Beseffende dat ik ook nog terug moet roep ik de gids: 'We hadden het net over het lichaam, dit is mijn eindpunt, ik ga niet meer verder.' De plek waar we lopen is niet veilig om te gaan zitten. Een onbepaalde tijd later en nog 40 meter hoger plof ik neer. Een kleine 140 meter onder de top.
... .... .... .... .... .... ....
Ik kan de top zien. Tranen stromen over mijn wangen, niet om die top daarboven die ik niet haal, maar om de reden dat ik gestopt ben, jij. Ik ben gestopt, ik ben gestopt. Al zittende voel ik me fysiek redelijk, de andere groepen hebben nog anderhalf uur nodig voor ze stranden op 6000 meter. Ik besef dat ik de top gehaald zou hebben maar dat ik gestopt ben op 80% van mijn kunnen. De tank is nog niet helemaal leeg. De zonsopgang laat de prachtige ijswereld zijn waarover ik naar boven ben geklommen. Dit is niet alleen een prachtige wereld. Maar ook de gouden weg terug naar high-camp, naar de bewoonde wereld, vliegvelden en iedereen waar ik om geef in Nederland en daarbuiten. Ik ben gestopt op 80% om op eigen kracht terug te kunnen. Er komt een groep langs waarvan de Duitser door hoogteziekte opgeeft. Hij is zichtbaar blij me te zien. Er blijft een gids bij ons. Hij legt onze focus op de zonsopkomst. Ik neem af en toe een slokje water. Terwijl ik rust besef ik hoe diep ik gegaan ben, stuk, kapot, alles gegeven, de top niet gehaald.
De gids blijkt Patricio (onze gids van tocht 1 en 3) te kennen, leuk. Na helemaal op adem te zijn gekomen beginnen we aan de afdaling. Ruim 800 meter omlaag, alleen maar gletsjers en sneeuw. De kloven, grotten en diepe dalen zijn zichtbaar. Ik geniet ervan en voel me steeds meer een met de keuze die ik gemaakt heb. Iedere stap is zeker. Ik barst van de honger maar weet dat eten geen zin heeft. Stap, stap, stap en af en toe een grap van de gids. Vakkundig zekert hij ons als we de negen meter hoge ijswand afdalen. Ik help de Duitser naar beneden. Na een afdaling van twee en half uur geef ik Rogier een knuffel op high-camp. Plof op een bankje. Zo slap als een vaatdoek, leeg, compleet gesloopt, kapot, energieloos maar met honger! De sympathieke kok komt naar me toe, geeft zijn complimenten en maakt soep. Rustig zittende werk ik de soep langzaam naar binnen. Ik besef dat ik net genoeg energie over had voor de afdaling en zelf veilig naar beneden ben geklommen. Ik heb me aan de belofte om niet buiten mezelf te keren gehouden. Dan komen mijn gids en de gids die Rogier terug gebracht heeft naar me toe. Ze zeggen verbaast te zijn over hoe ver ik ben gekomen. Het kotsen kan inderdaad komen door het niet pauze houden, door het inhalen van groep vier, drie en twee. Dat iemand op een lege maag tot 5940 komt en zelf kan afdalen zien ze niet vaak. 'Als je van begin af aan in groep een of twee had meegelopen dan had je de top gehaald,' zegt Andries. De andere gids kijkt me aan, knikt ja en klopt me op mijn schouder.

Terug op basecamp is het fijn weer herenigd te zijn met Rogier. Als we bij elkaar waren gebleven was hij sowieso een stuk hoger uitgekomen. Ik (Pieter) ben hem ontzettend dankbaar voor de kans die hij me gegeven heeft. Wanneer iedereen terug is (de meeste compleet gesloopt) blijkt dat niemand de top gehaald heeft. Wel zijn er veel tot 6000 meter gekomen, echt ontzettend knap! Nadat iedereen soep heeft gegeten worden de backpacks weer volgeladen en volt er nog een lastige afdaling van ruim 400 meter. Dit keer geen gletsjers maar wel 20 kilo op de rug. Terug op basecamp is er groepsgevoel. Een tijdelijke gemeenschap van kameraden die samen iets unieks gedaan hebben. Om het goed af te sluiten spreken we 's avonds af in een restaurant. Wij zijn er al om 7 uur om bij te praten met Elske en Gerda. Om 8 uur beginnen de bergkameraden binnen te stromen. Het is heel leuk om alle bergbeklimmers 's avonds terug te zien, uitgebreid te eten, wat drinken, poolen, lachen, gieren en brullen! Het is verbazingwekkend hoe fit iedereen weer is in La Paz. Een liter bier blijkt geen probleem te zijn. Uiteindelijk is het het slaaptekort dat ons om een uur 's nachts naar bed lokt. Het einde van de tijdelijke groep bergkameraden is gekomen, en dat is goed. What a day!

Al met al was het fantastisch. Natuur, kameraadschap, fysieke uitdagingen, plezier en wederom een stap dichter bij ons zelf.

Grote groeten,

Rogier en Pieter