Carnaval, pech en afscheid

Carnaval in Ferrugem, pech in Florianopolis, afscheid in Curitiba

Ferrugem
Vergelijk het met een festival in Nederland. Geen carnaval parades, zoals de klassieke toeristische plaatjes laten zien, wel een rustig kustplaatsje dat één keer per jaar volstroomt met honderden jonge Brazilianen die een lang weekend vrij zijn. Zowel overdag op het strand als 's nachts op straat klinkt er overal carnaval muziek. De straten zijn overvol, het strand is overvol en ons huisje is overvol. Desondanks is het vier dagen lang enorm leuk en gezellig. Zelfs zo gezellig dat Rogier tijdens vier dagen Ferrugem, drie keer de zonsopkomst haalt en in totaal niet meer dan acht uur uitrust, liggend op een bank: "Vanavond ga ik echt op tijd naar bed." Aldus de ochtend-Rogier. "Is er nog Bacardi?" Aldus de avond-Rogier. Pieter doet het wat rustiger aan en slaapt nacht twee en vier. Verrassend genoeg is er iedere dag wel iemand die een maaltijd creëert voor de tijdelijke gemeenschap van twintig man! Ook Rogier draagt zijn steentje bij en kookt op de laatste avond voor acht man. Lucky bastards.


Rogier:
Geen vezel in mij die van het ritme terugdeinst
De rede: soepele wonderschone vrouwen en Duillio met zijn onbetaalbare grijns
De nacht is permanent in volle gang
En duurt dus ook totaal niet lang
Overdondering maakt plaats voor vreugdevolle bewegingsmomenten,
Leef! beleef!! geniet!, er heersen geen reglementen
Zeven uur slaap, het klinkt als een gebrek
Ach carnaval maakt je simpelweg gewoon goed gek


Florianopolis
Een prachtig eiland met een schitterende miljoenenstad, eindeloze baaien, prachtige stranden en groene heuvels tot wel 450 meter hoog. Moe van het carnaval komen we aan en parkeren we de auto's bij één van de vele stranden. Omdat het leer van de pick-up truck opengesneden kan worden brengen Rogier en Hugo onze backpacks naar de volkswagen waar ze op de achterbank belanden. Pieter kan helaas niet meedoen met het zandboarden omdat zijn teennagel ver is ingescheurd. Rogier aarzelt even maar gaat dan op volle snelheid de zandduinen af. Met vallen en opstaan krijgt hij het zandboarden al snel onder de knie, wel kost het hem een zere bips!

Dan pakken donkere wolken zich samen boven de volkswagen, de deur wordt open gebroken en in een flits worden onze tassen gestolen. Enkele honderden meters verderop gaat Rogier nog één keer op volle snelheid naar beneden. Terug op de parkeerplaats is Pieter de eerste die realiseert dat de backpacks weg zijn. ... ... Dat voelt leeg. We zoeken in de omgeving, kijken in prullenbakken en vragen aan alles en iedereen of iemand wat gezien heeft, maar nee. De backpacks zijn weg, gestolen. Wij zijn bestolen. Een unieke ervaring, niet eerder meegemaakt. Pieter denkt hardop: "Waar zou mijn tas nou zijn? Wie heeft mijn spullen? Dief wil je mijn spullen verkopen en mijn geld misbruiken? Of is je moeder ziek en heb je geen geld heeft voor het ziekenhuis? Wil je de Andes in? Of was je gewoon nieuwsgierig?" Nog geen twee maanden samen met onze ruggenkameraden en het is voorgoed voorbij, een ode volgt nog.

Tijdens de uren in het politiebureau vergeet Pieter het wondje op zijn andere (niet de voet met de ingescheurde teennagel) te ontsmetten. Bij aankomst in het hotel storten we alle vier in (in Florianopolis zijn we alleen nog maar met Hugo en Fernanda). Pieter maakt zijn wondje nog schoon maar het lijkt al te laat. Het is al te laat, blijkt de volgende ochtend. De zwelling op zijn voet wordt groter en groter, lopen wordt moeilijk, lopen wordt ondragelijk. Ook de kleren zijn ondragelijk, omdat ze gestolen zijn. Op naar de shopping mall. Wat zijn we kwijt? Gelukkig alleen kleding, opladers, toiletartikelen en vooral de backpacks zelf!. Spijkerbroeken passen met een ingescheurde teennagel en een opgezwollen voet blijkt een lastige opgave. Uiteindelijkt lukt het ons met de hulp van Hugo en Fernanda om binnen een paar uur tijd een bescheiden nieuwe garderobe te bouwen.

Aan het begin van de derde dag in Florianopolis regent het nog steeds. Gelukkig stopt de regen halverwege de ochtend en begint de crème van de apotheek Pieter's voet op een positieve manier te beïnvloeden. Lopen blijft moeilijk, daarom rijden we naar een uitzichtpunt, naar het strand, naar de shopping mall (bioscoop) en vervolgens terug naar het hotel.

Voldoende. Zonder regen, 1 punt aftrek, diefstal, 2 punten aftrek en slecht kunnen lopen, 1 punt aftrek, verdiend Florianopolis een dikke tien!


Curitiba
Zeven uur later dan gepland (ingestorte brug) arriveren we zaterdag om kwart voor elf 's avonds in Curitiba. Dan is het tijd om te douchen, de auto's leegmaken, scheren, tanden poetsen en ons in een chique pack te steken. Om één uur 's nachts staan lopen we binnen bij het afstudeergala van de studie Toerisme. Het gebouw is mooi en ligt midden in een grote Country Club. De band speelt van alles, van moderne pop, tot Braziliaans, tot Elvis Presley, tot Shakira en van alles uit de jaren 30, 40, 50, 60 en 70. Veel blije gezichten, veel trotse vaders en moeders en natuurlijk, Rogier en Pieter, strak in pak.

Na een korte nacht is het zondagmiddag. Edite (moeder Hugo) zegt: "Pieter, je moet maar snel gaan douchen want de familie komt eraan." Paulo is net als Edite al sinds vroeg in de ochtend bezig met het voorbereiden. Tafels, stoelen, tientallen kilo's vlees, brood, salade, bier, frisdrank en muziek. Alles staat klaar wanneer we gedoucht en wel de 'Sala de festas' betreden. De neefjes en nichtjes zijn sneller de lucht in geschoten dan wolkenkrabbers in Singapore. De ooms en tantes lijken weinig veranderd. De vrienden van Pieter, en inmiddels ook van Rogier, maken het gezelschap compleet. Niet alleen de vrienden uit Curitiba maar ook het grote merendeel van de carnavalers is aanwezig. Rogier is overdonderd door het spontane Braziliaanse feest ter ere van ons en ter ere van het feest. Het duurt even voor iedereen stil is maar dan opent Rogier de speech: "todo mundo obrigado." Pieter maakt hem af, bedankt iedereen voor het komen, verteld hoe speciaal een moment als dit is, verteld hoe waardevol de zes maanden vier jaar geleden zijn en beloofd namens ons allebij om te proberen terug te komen in juni 2014, voor het wk voetbal (Curitiba is dan één van de speelsteden). Dan volgt er een applaus en een: "VAMOS COMER!" We eten, lachen, herinneren, dansen en zingen. We hopen dat 'de Braziliaanse familie' en warmte nooit zullen veranderen. Het afscheid is makkelijker dan Pieter's eerste keer. Een aantal familieleden en vrienden zeggen binnenkort naar Nederland te komen, schitterend!

Na de laatste groet scheuren we naar het stadion van Coritiba waar we Parana met 4-2 zien verliezen. Duilio blij, Rogier ook, Pieter en Hugo niet. Dan bezoeken we de familie van Fernanda, het allereerste Braziliaanse huis waar Pieter is binnen gelopen. De moeder geeft ons een Japans gelukscadeau en pinkt een traantje weg als we twee uur later na veel goede gesprekken weer vertrekken. "Tot over drie jaar, misschien!"

Thuis gekomen is het al veel te laat, maar het is goed om even alles op een rijtje te zetten, een blog te schrijven. Curitiba is kort maar krachtig klaar. Morgen vertrekken we naar Rio de Janeiro! We landen daar rond het middaguur en zullen dan vermoedelijk gaan ontspannen op het Copacabana strand, dat klinkt niet slecht :) . Donderdag vliegen we naar Sao Paulo, vrijdag en zaterdag vliegen we naar jullie, we kijken ernaar uit!

Grote Groeten,

Rogier en Pieter

PS. We hebben tijdelijke goedkope supermarkt-met-rits-tassen.