Andesvierdaagse

Aanvankelijk hadden we een relatie op lange afstand, voornamelijk via internet. Ik ben al een keer in de buurt geweest maar durfde nog niet dichterbij te komen. Ze was te mooi. Lange periodes was ik samen met anderen die op haar lijken. Ik genoot ervan maar de spanning van de lange afstand en de oogverblindende foto's die via internet op mij afkwamen zorgden nog altijd voor een verlangen. Een verlangen naar haar. Ook mijn zus is dichtbij haar geweest. Jammer genoeg voor mij, heeft ze niet met haar gesproken.
Nu in 2011 is het mijn tijd. Flink heb ik gespaard om haar te bezoeken. Nu sta ik hier en ja, zij ziet mij ook! De eerste dag samen is fantastisch, een band, een schoonheid, samen. Het ontbijt is vrolijk maar gedurende de loop van de dag ontstaat er al spanning. Ik krijg te weinig lucht binnen deze relatie. Zij is zoals ze is en is niet te veranderen. Loodzwaar is de tweede dag, we bereiken een absoluut hoogtepunt maar de prijs is zwaar. Hoofdpijn is wat ze mij bezorgd. Patricio, onze relatie therapeut schenkt Coca thee voor me in. Rogier brengt paracetamollen. 'Soms is ze heel moeilijk, maar als je de tijd voor haar neemt komt het zeker goed met jullie' zegt Patricio. Hij heeft gelijk, ik pas me aan en de derde dag is fantastisch, de vierde ook. Het klikt tussen mij en de Andes.

Toch mis ik Marianne meer tijdens de Andes vierdaagse dan dat ik de Andes heb gemist tijdens de Marianne 520 daagse.
Pieter


30 meter

In een voltallig leven moet een mens veel keuzes maken. Uiteenlopend van wat we gaan eten tot met wie we gaan trouwen. Elke keus bestaat uit afwegingen: Zoet of zout, links of rechts, met vork en mes of gewoon met de handen. Keuzes kunnen soms dermate bepalend zijn dat ze een mooie afdruk of een diep litteken achterlaten. Zo"n keuze maak je soms ook bij het uitvoeren van je droomreis. Midden in de Andes, het gebergte waar je lang van gedroomt heb, komt opeens zo"n keuze. Tussen het completeren van het plaatje dat je al zo lang in je hoofd hebt opgeslagen.....of voor veiligheid, denkend aan je dierbaren. Het verschil tussen het juichen op de top van een gebergte of het kapot maar bewust afdalen naar beneden......Het verschil? 30 meter, dat is het dan soms. Bevangen door hoogtevrees, geen vertrouwen hebbende in de benen, niet meer aanzetten.........je hebt je dierbaren nog aan de andere kant. Geeft dat een litteken? Nee. Het leert je ontzettend veel over jezelf. En dat geeft kracht! Noem het een stempel van trouw!
Rogier


De Andes vierdaagse
Eindelijk gaan we dan uit de grote stad naar het grote gebergte daarachter. Het gebergte waar wij al maanden van dromen, die wij al menigmaal in onze dromen hebben bewandeld: De Andes
Op de eerste dag rijdt er voor ons hostel een zilver busje voor, wij stappen in en anderhalf uur later staan we dan in een klein dorpje, genaamd Tuni, midden in de Andes. We beginnen rustig met lopen rond een bergmeer alvorens wij worden uitgetest door onze vriendelijke gids, Patricio. Recht omhoog de heuvel op en daarboven lekker broodjes verorberen. De dag verder bestaat uit het op en af bewandelen van berkammen van om en nabij de 4800 meter. Aangekomen bij het kamp is de tank van Rogier op. We slapen in een tent aan een bergmeer midden in de natuur in het gezelschap van de gids en een lokale dame in klederdracht met haar dochter. De lokale dame zorgt ervoor dat een deel van onze spullen per ezel van A naar B worden gebracht. De volgende dag staat in het teken van de beklimming van de Pic d"Austria. Een intense klim kan je wel zeggen aangezien we een hoogteverschil van 800 meter moeten overbruggen. Op een hoogte van rond de 5000 meter is dat geen pretje. De tocht naar de kam zorgt bij ons voor de nodige fysieke ongemakken in de vorm van maag en koppijn. Aangekomen op de kam (5050 meter) moet het besluit worden genomen, wel of niet naar de top.....We doen het! En we zullen het weten. Zakkend door ijs, glijdend over grind, slenteren we fysiek kapot naar boven. Aangekomen op de bergrug 30 meter onder de top besluit Rogier dat het genoeg is.....een combinatie van hoogtevrees en fysieke ongemak zorgen ervoor dat hij geen balans meer ervaart. Pieter en de gids gaan door en halen de top! 5300 meter!Wauw! Het hagelt echter en het waait, dus snel weer terug naar beneden. Beneden aangekomen merken we dat dit een top is geweest die beide jongens nog nooit hebben meegemaakt. De adrenaline zakt weg, Rogier met tranen, Pieter met koppijn. Ontzettend zwaar, zeker gezien de zware regen en hagelomstandigheden. Beneden aangekomen is de tank van Pieter dit keer op. We slapen gelukkig in een stenen huisje op grote bladen van stro. Heerlijk! Wederom bij een helder bergmeer met niemand om ons heen! Schitterend!

De volgende dag staat de langste wandeling op het programma. 8 uur lopen van dal naar dal. Na de eerste korte klim volgt een afdaling door een geweldig mooi dal die je normaal alleen op het buraublad van je pc ziet (en in films). De tocht verder is geweldig te noemen qua diversiteit aan dieren en planten. We bestuderen jagende hagedissen, vechtende lama"s en rondvliegende mooie vogels. Wat zouden wij dit graag aan onze vaders en moeders willen laten zien! Het laatste stuk van de wandeling is slopend, want het huisje waar wij zullen overnachten is al vroeg te zien maar komt maar niet dichterbij!! Moe maar voldaan komen we daar aan en we besluiten de tent maar op te zetten en daar in te slapen. Het huisje heeft naar ons idee teveel stof in zijn binnenste. Nadat Pieter de tent in rap tempo heeft opgezet bewonderen we de reuzachtige witte reus die naast ons mooi staat te wezen: De Huayna Potosi! Zaterdag 12.00 nederlandse tijd staan wij misschien daarboven! Maar daar willen we nu nog even niet aan denken, we hebben immers 8 uur wandelen door de harde Andes er op zitten. Na een harde nacht met sneeuw en bijna een onweersbui staan we met stijve ruggen op. Nog 1 tocht, alvorens wij in het busje terug naar La Paz worden gereden. Het begin van deze wandeling is gelijk een klim van 4800 meter naar 5100 meter. Slopend! Vooral voor Rogier, die heeft er genoeg van. Na de klim volgt een rappe afdaling over een immense puinwaaier. Waar we 90 minuten aan het klimmen zijn, zo dalen we aan de andere kant in 2 minuten naar beneden. Patricio de gids vindt het geweldig! Vlak voordat we bij het eindpunt zijn krijgen we eindelijk de beloning voor onze inspanning.....een vliegende Condor in het wild! Beeldschoon, geweldig! Beneden staat het busje te wachten..... we made it! Mede dankzij de verzorgende inspanningen van onze gids Patricio. Hij voelde tijdens deze tocht perfect ons tempo aan en paste die moeiteloos toe. Elke middag als we bij het einddoel aankwamen begon hij meteen met het koken van bergwater om ons te voorzien van thee. Hij rustte pas wanneer wij sliepen. Deze man is echt onze held van de afgelopen vier dagen! Het is een geweldig vooruitzicht dat hij bij de tocht naar Coroimbo weer onze gids zal zijn! Patricio " Muy Bien", jij bent echt onze zonnestraal in de Andes!


Water

De dag is voorbij. Ik beklim de trap van mijn hoogslaper en ga liggen. Mama stapt op mijn stoel en haar lieve gezicht komt tevoorschijn. Ze verteld mij over het groene dal, het stille dal waar kleine bloempjes bloeien. En de druppels, ze spatten overal dankzij de blanke waterval. Om ieder bloempje te besproeien, ook het kleinste. Ik sta op en bekijk het bloempje nog is van grotere hoogte. Wat knap dat dit bloempje hier kan groeien. De drie gletsjers aan de overkant van het meer verblinden me ondanks de bewolking meteen. Met mijn zonnebril op vraag ik aan Patricio de namen van de gletsjers. Hij weet het niet. Toen hij hier 18 jaar geleden voor het eerst kwam was er nog geen meer. De drie gletsjers waren één en liepen door tot waar wij nu staan. Hij weet dat het U-vormige dal achter ons vroeger ook een gletsjer geweest moet zijn (rivieren slijten V-vormige dalen uit, gletsjers U-vormige). Het besef dringt (of drinkt?) door. De gletsjers van de Boliviaanse Andes slinken in een hoog tempo. Nog tijdens onze levens zal het merendeel verdwenen zijn. Of dit nou komt door broeikasgassen of door een natuurlijke speling van het klimaat, de gevolgen lijken groot. Alleen al binnen onze reis; de rivieren rondom Machu Pichu, het enorme Titicaca meer, de Boliviaanse hoogvlaktes en de miljoenenstad zijn allemaal afhankelijk van water uit de Andes. Dit is ook de realiteit voor heel Bolivia en de Amazone. Buurland Paraguay dankt haar naam zelfs aan dit principe en betekend; ´Water dat naar de Oceaan vloeit.´ Water. Natuurlijk er zijn ook voorbeelden van groeiende gletsjers (bijv. Karakoram-regio in de Himalaya) maar over het geheel genomen raakt de wereld haar gletsjers kwijt. Waar water is en waar niet zal veranderen. De 7 miljard mensen van vandaag leven in samenlevingen die hun locaties gebaseerd hebben op water. China heeft plannen om rivieren bovenin de Himalaya om te buiten richting het eigen grondgebied. Oorlog om water? Peinzend volg ik de gids, de gletsjers lijken eindeloos. Wat is het hier groen en mooi. Dan sta ik naast een hoogslaper. Een jongetje vraagt aan mij:

´´Hoeveel mensen kunnen na ons nog genieten van de gletsjers, de meren en rivieren? De wereld gaat omhoog en omlaag door berg en dal. Wie geloofd nog in het land des Heeren? Hoeveel mensen na ons kunnen nog kiezen voor een stille plek? Een waterval?´´

Ik wordt wakker en wandel verder.


Grote groeten,

Pieter en Rogier