Foto´s, Quati, Bonito en de Braziliaanse Pantanal

Allereerst willen we diegene bedanken die gereageerd hebben op onze oproep om stichting Esperanza (opvang tehuis Bolivia) te steunen. Allertweetst willen we diegene bedanken die ons extra foto ruimte heeft gegeven. Om dit te vieren hebben we vanaf ons eerste blog veel foto´s toegevoegd. De foto´s (en videos) die nu op de site staan vertellen het verhaal van onze reis nog is op een manier van duizend en één woorden. Vanaf Schiphol tot aan de computer alhier! Allerdrietst moeten we daarbij toegeven dat onze camera het heeft begeven en we geen foto´s hebben van Santa Cruz.

Het is donderdag 24 februari. De tassen zijn inmiddels voor de derde keer ingepakt in Santa Cruz. We spannen al onze spieren aan, zetten een sprint in maar tevergeefs. Ons vliegtuig staat al klaar maar moet eerst nog ´even´ op en neer naar Sucre (dat is de verkeerde kant op). We ontmoeten Louise een Iers meisje wiens moeder (Over de telefoon) blij is dat ze met twee Hollanders de grens over zal gaan. Tijdens de lunch moet Pieter voor de vijfde keer sinds binnenkomst in Bolivia langer dan 45 minuten wachten op een bord rijst met een gebakken ei maar geen gezeur, Bolivia is bijna voorbij.
Met een enorm geraas land het militaire toestel weer op de luchthaven. We mogen door de gate en vragen ons af of er wel stroom staat op de metaaldetector. Dan proberen we het nog eens.. Tassen op de rug, rustig beginnen, dan de sprint inzetten, even voelen we de grote magneet die Santa Cruz heet maar dan zijn we los en vliegen hoog boven de stad.
Een uur later staan we op Puerto Suarez waar we vriendelijk uitgebuit worden door de laatste taxi chauffeur. De grenspost Bolivia uit is een eitje, Brazilie in ook, de grenswacht grijnst als hij het Portuol (Portugues-Espanhol) van Pieter hoor. CHEGOU! (WE´RE IN!)

Na een taxi rit staan we op het busstation van het onterecht beruchte Corumba (wat een vredig stadje, wat een vriendelijke mensen). Een enthousiaste student verteld ons dat de bus naar Bonito twee uur eerder vertrokken is (wat jammer van die drie uur vertraging!) en de bus naar Rio pas morgen weer zal rijden. Gelukkig kent hij een leuke B&B. We sjouwen een kwartiertje door de straten van Corumba en komen dan thuis. De vrouw de huizes zegent ons. Wijst ons de weg naar een heerlijke churrascaria (je betaald een vast bedrag pp en eet dan eindeloos veel bonen rijst, fruit, groente en natuurlijk vlees, vers van de barbecue. Rogier: ´zooooowHEY man!´ Pieter: ´Dat heb ik gemist!´) en laat ons een fragment zien van een TV-programma waarin er een Quati gedoucht wordt. Het beest zit op zijn kont en was zijn oksels met zijn poten (zie: http://www.google.com.br/images?hl=pt-br&q=Quati&um=1&ie=UTF-8&source=og&sa=N&tab=wi&biw=1360&bih=604)

De volgende dag blijkt al tijdens het uitzwaaien van Louise dat de bus naar Bonito niet zal rijden vanwege wateroverlast. NEE TOCH! De oplossingen die ons worden aangeboden zijn duur (vliegtuig) of ongewenst (andere bestemmingen). Pieter overtuigt de student (van gisteren) dat we toch echt naar Bonito willen. De oplossing: Dubbele prijs. 90 minuten bus. Dan uitstappen en twee uur wachten in een hutje (35 graden) op een volkswagentje. Rogier schrijft 5 gedichten, hier een tipje van de sluier:

Augurk:
Mijn maag is in protest
Dit is de ultieme test
Het is mijn gezicht zonder tint
En het eten dat niet ontbindt
Zo ziek als een hond
De pot vol met stront
Veel water in mijn maag
De wc krijgt de volle laag
Manzillathee is mijn zegen
Eerst nog mijn reet afvegen
Beter worden komt later
Eerst het centrum bekotsen met water
Vriendschap helpt en als dank
Beloon ik dit met stank
Medicatie dient als kurk
Als ik beter ben, eet ik een augurk

Het wagentje pikt ons op. Laat ons schrikken wanneer we na het eten op de parkeerplaats staan, is dan namelijk even tanken met onze tassen in de achterbak. Laat ons wederom schrikken als we ´s avonds in het donker een Quati doodrijden. Bumper kapot, gril kapot, bumpertje kapot en de Quati dood. Twee uur later bereiken we Bonito. Vijf dagen later dan gepland, maar Aalt heeft gelijk.

Bonito

Inderdaad, dat betekent mooi, erg mooi (muito bonito). Toch blijven we niet te lang. Vandaag, zaterdag 26 februari bezoeken we (met een mede toeriste uit Australie) de ´Gruto de lago Azul´ (http://www.google.nl/images?hl=pt-br&biw=1360&bih=604&q=Gruto%20de%20lago%20Azul&um=1&ie=UTF-8&source=og&sa=N&tab=wi voor google afbeeldingen). Erg mooi, een grot als niet eerder. ´s Avonds eten we in één van de velen restaurants van dit (voor Zuid-Brazilianen) zeer populaire vakantie oord. We wandelen door het park en keren voldaan terug naar het hotel. Vallen in slaap en staan weer vroeg op om te gaan snorkelen! Net als gisteren is ook vandaag de rit ´er´ naar toe weer een feest. Wat een groen, heuvels, velden, (lekkere) landdieren en vogels. Iedereen (glim)lacht. Met het snorkelen zijn de rollen omgedraaid. Rogier is de gids en Pieter leert. Het duurt niet lang voor we allebei klaar zijn om twee uur lang rivieren door te dobberen en te genieten van de wereld onderwater. Dankzij de (onderwater)camera van Simeon staan er nu foto´s van Bonito, boven-en onder water, op ons blog!

Wat nu?

Morgen vertrekken we uit Bonito. We moeten één keer overstappen maar als het goed is kunnen we morgenochtend in één keer de hele reis kopen en op pad gaan. We zullen dan dinsdag arriveren in Curitiba. We hebben dan tot zaterdag de tijd om bij te komen voor het carnaval (en natuurlijk familie en vrienden te ontmoeten). Eerst vijf dagen Ferrugem, Rogier en ik met nog 18 Brazilianen in een huis voor 12 man. Dan gelijk door naar Florianopolis, één van de mooiste steden in Brazilie waar we nog drie dagen zullen zijn. Dan volgt er een afstudeergala in pak, een dag later alweer ons afscheidsfeest in Curitiba, nog een dag later naar Rio, nog 4 dagen later Sao Paulo en dan nog een dag later Madrid en Amsterdam (19 maart omstreeks 16.00).

We houden jullie op de hoogte!

Warme Groeten,

Rogier en Pieter