Choro Trail

Choro Trail

Van wit naar groen
Van hoog naar laag
Van koud naar warm
Van droog naar vochtig
Van Noordpool naar Amazone
Van ijsberen naar vlindertuin (in Artis)
Van ijs naar vloeibaar
Van Cumbre naar Choro


Met de Huayna Potosi nog in de benen vertrekken we positief gestemd richting het startpunt van de Choro Trail; La Cumbre (4725m). Of nou ja.. Eigenlijk een kleine 100 meter onder La Cumbre want ons busje komt vast te zitten in de sneeuw. Sneeuw ja. Daar komt bij dat we op de weg naar La Cumbre ook al anderhalf uur hebben stilgestaan vanwege een lawine die de weg voor ons redelijk gesloopt had en moest worden 'gerepareerd.' Maar voor ik het vergeet. Behalve ons en Patricio reizen we met nog drie anderen. Waaronder twee Israeliers, opgegroeid in een Kiboets in het zuiden van Israel en beiden net uit het leger (er is militaire dienstplicht in Israel). Het zestal wordt compleet gemaakt door niemand minder dan de vrouw van Patricio.

Daar staan we dan, het sneeuwt hard, snel de regenpakken aan en de tassen dicht. Dan begint het stappen. De pinnen onder de schoenen op de Potosi zouden hier goed van pas komen. Laten we er nog maar even van genieten. We klauteren van ruim 4600 naar ruim 4800 meter. Door de sneeuw en hagel kunnen we niet ver kijken. Vanaf het hoogste punt begint er een steile afdaling over een breed besneeuwd wandelpad. Soms zakken we tot onze kuiten in de sneeuw. Na twee uur afdalen veranderd de sneeuw in natte regen, her en der is er het grijs van de stenen te zien. Nog een uur later hebben we de sneeuw achter ons gelaten, trekken we de regenpakken uit en ploffen we neer in een stenen gebouwtje waar we rijst met kip te eten krijgen. Die rugzak van Patricio blijft ons verbazen. Als toetje eten we een banaan. Dan stappen we verder. Zoals bij velen van onze tochten door Zuid-Amerika zijn het weer de Inca's die ons de weg laten zien. Een autobreed pad werd honderden jaren geleden door hen aangelegd en nu is de beurt aan ons. Het kleine bloemetje midden op het stenen pad lijkt gepakt te zijn door een zonnestraal. Het is de voorbode van wat komen gaat. Iedere stap komt er een bloemetje bij en een uur verder begint het dal op een sprookje te lijken. Veilig tussen de hoge bergen vinden steeds meer struiken, planten, bomen en bloemen hun plek. Nog een uur later verschijnen de eerste lachende kinderen. Deze kinderen in dit dal op afstand van de grote stad vragen niets en geven alles, hun glimlach.

Het is al avond als we midden in een dorp (3900m) staan. Patricio straalt als de zon onder de wolken. 'Daar, daar ben ik geboren' zegt hij. Een bruggetje over, dan langs een paar spelende honden en we staan voor een schoolgebouwtje. Patricio kijkt nu serieus en zegt: 'We hebben nog twee uur daglicht, jullie mogen kiezen. Of we lopen nog 2.5 uur door naar de camping in het volgende dorp of jullie mogen overnachten in het schoolgebouw.' We zijn het snel eens, we blijven. Meer en meer van de in totaal 100 dorpelingen komen eraan om ons te bekijken, te begroeten, een goede nacht en succes te wensen. Wij genieten van de beschutting tegen de regen en de prachtige ligging van het dorp. De huisjes doen ons een beetje denken aan het Hobbit dorp uit Lord of the Rings, alleen dan zonder Saruman. Het liefelijke groene landschap in de groene vallei met daarachter witte toppen zouden we graag in schilderij vorm aan een Boelelaanse muur hangen. Omdat ik (Pieter) niet kan schilderen probeer ik het landschap in me op te nemen vanaf de deurpost. Achter mij pruttelt de koffie. Israelische (Arabische) koffie waarbij er een lekker prutje onderin het kopje blijft zitten. Ik geniet ervan. Het is een voorbode van een mooie avond waarbij wij veel leren over Israel en Bolivia. De verhalen over de Kiboets komen overeen met de verhalen van mijn edele vader Hans, 35 jaar geleden op eenzelfde Kiboets. De verhalen over het leger intrigeren, ook deze twee jongens willen liever geen oorlog. Moe maar voldaan na een natte en koude dag vallen we in slaap in de school waar de gids zijn Spaans heeft geleerd.



Sneeuw onder onze voeten
Banjerend als prehistorische mammoeten
Steen vanonder de pantoffel
Krakend als knarsend tromgeroffel
Gras passeert mijn schoen
Dit landschap verdient een zoen
Grond wordt plat onder eelt
We zijn beneden, dat scheelt



Dag 2
Na een rustige maar harde nacht (lees: vloer) worden wij wakker in een bewolkte maar groene omgeving. Na onze spullen bij elkaar te hebben gepakt, vertrekken wij voor dag 2 richting lagere gebieden. We vertrekken om 7.30 in de ochtend en dat is best vroeg zo met een backpack op je rug. Maar het is noodzakelijk om de verloren tijd van dag 1 in te halen. Het wordt een lange maar mooie wandeling, zegt Patricio. De paar bomen die we in het geboortedorpje van de gids hebben gezien, zijn slechts een voorbode voor de groene pracht die ons deze wandeling te wachten staat. Al snel wandelen we voor ons gevoel midden in een reclamespotje van het WNF! Alleen vallen er bij ons geen bomen omver, maar blijven ze krachtig staan. Echt schitterend! De lucht wordt vochtiger, de temperatuur wordt warmer, de fleece truitjes gaan uit. Heerlijk zweten en doorlopen. Na vier uur lopen komen we aan bij de lunchplek, waar wij genieten van Patricio"s warme hapje. We zijn bij de Choro, oftewel de plek waar twee rivieren bij elkaar komen. Tijdens deze wandeling moeten wij de rivieren diverse keren oversteken. Dit doen wij over houten hangbruggen, waar wij maar met zijn tweeen tegelijk overheen mogen lopen. Erg avontuurlijk!

Na 7 uur lopen hebben sommigen onder ons last van lichte fysieke ongemakken, dus snakken zij naar de 1na laatste rustpauze. Vlak voordat wij bij de locatie van deze rustpauze aankomen, horen we geritsel en zien schuddende bomen boven ons. Monkeys! and another one! Erg tof om deze beesten in hun eigen habitat in actie te kunnen zien! Na de rustpauze slentert iedereen richting het laatste punt. De schilderachtige uitzichten op watervallen, valleien en groene pracht houden ons op de been. Aangekomen op de camping slaan wij onze tent op onder een rieten afdakje. Even uitrusten...."Patricio, hoe ver hebben we gewandeld vandaag? "vingt cinqo kilometro"........ok, muy bien Patricio! En hoeveel uur en kilometer moeten we morgen nog lopen? "6 uur en 17 kilometer"........ok........weltrusten dan maar"
In een prachtige junglebook-achtige slaapomgeving onder een fantastisch mooie maan, gaan wij slapen...

Dag 3
Rond 7.00 vertrekken wij voor het laatste gedeelte van onze wandeling. Nog 6 uurtjes knallen en dan relaxed in een busje naar Coroico. Het landschap is net zo tropisch mooi als dag 2! Wederom mogen wij enkele aapjes aanschouwen. Schitterend! Na 6 uur komen wij aan in een klein dorpje, waar onze schoenen snel plaatsmaken voor slippers. Op naar Coroico!

Na een spannende oncomfortabele rit naar Coroico, komen wij aan bij het lokale busstation. Lunchtijd! Wij gaan eerst met Patricio gezellig lunchen om onze twee tochten die we met elkaar hebben doorgebracht goed en gezellig te eindigen. Eerste nog even wat geld pinnen.......ow, bank accepteert onze pas niet.......andere bank dan maar.......ook niet........fijn, zitten we dan zonder geld. Hopelijk is Elske nog niet vertrokken en kan ze voor ons wat geld meenemen uit La Paz. Even bellen.......Elske is al onderweg.......en heeft geld meegenomen voor ons......ze had dit al voorzien! Wat een schitterend meid toch! Gelukkig!
Dit soort situaties zijn niet uniek in Bolivia. Buiten de grote steden is het moeilijk om met een maestro-pas aan geld te komen. En als je dan al aan geld kan komen, dan is dat vaak niet veel........
Afijn, na afscheid te hebben genomen van Patricio en onze Israelische metgezellen, gingen wij op weg naar het hotel. Daar aangekomen hebben we snel Elske verwelkomt en zijn we lekker gaan relaxen. Eindelijk! Na drie lange tochten kunnen we nu eindelijk genieten van een zwembad, van zon en van rust!

Coroico
Na een rustige gezellige avond in Coroico gaan wij lekker slapen. De volgende dag staan wij op in de wetenschap dat we onszelf in een páradijsje bevinden. Hoe dat exact ging, beschrijft het volgende gedichtje:

Aangekomen in het groen
Staan wij hier, fier en koen
Verlangend naar het azuurblauw
Springen wij strak, zonder kou
Warmte, rust en geluk, dat is wat wij willen
Niemand kan deze honger stillen
Ik doe mijn ogen open en voordat ik het wist
Rol ik het gordijn open en zie: mist

Het is mistig. Maar na een uitgebreid ontbijtje trekt deze langzamerhand op. We vertrekken naar het dorpje om daar te genieten van de lunch. Voor Elske helaas wat minder, want zij gooit haar (ontzettend lekkere uitziende) pannenkoek vol met zout. In de wetenschap dat dit suiker was......Dat is wat je noemt, balen! Na deze deceptie te hebben verwerkt, vertrekken wij richting de watervallen. Hier vertoeven we een uurtje, laten onze hardwerkende dikke kuiten even afkoelen en vertrekken weer richting Hotel. Hier duiken wij het zwembad in, lezen een boek, luisteren muziek, bruinen we bij en liggen zelfs in een hangmat. Chilll! Na rustig te hebben gegeten in het stadje, wat te hebben gepoold en gedronken bij het hotel, gaan wij weer lekker slapen. Heerlijk. Morgen gaan we weer terug naar La Paz.
Inmiddels zijn wij uitgechecked in het hotel, zijn in 2.5 uur teruggereden naar La Paz en zitten nu in het internetcafe.


Wat nu?

Los Andes, het is voorbij, het is genoeg. We gaan richting Brazilie. Vanavond is onze laatste avond in La Paz. We gaan naar Gloria om de (in Nederlands kookboek verschenen) Gloria soep te eten. Dit doen we natuurlijk met Elske (www.elskeinbolivia.waarbenjij.nu voor haar verhalen en foto's (met ons)). Daarna gaan we misschien stappen in La Paz. Dat kan nu we niet meer de bergen in gaan. Morgen zullen we uitslapen, uitchecken, uitgebreid ontbeiten, uit wandelen, uit eten en uit La Paz gaan. En wel met de bus van 20.00 's avonds naar Santa Cruz. De rit zal afhankelijk van kapotte wegen en reparaties ergens tussen de 12 en 19 uur duren. In Santa Cruz zullen we een nacht blijven en de volgende dag (maandag rond 16.00) stappen we op de (beruchte? trein naar de grens met Brazilie. Die zullen we dinsdagochtend oversteken en dan proberen we meteen een bus te pakken naar Bonito in het Braziliaanse Pantanal Unesco werelderfgoed. Afhankelijk van de vibe aldaar zullen we ergens eind februari doorreizen naar de staat Paraná waar een verleden en een toekomst op ons wacht (www.pedrinho.waarbenjij.nu). We houden jullie op de hoogte!

Epiloog:
Langs rivieren en dalen is het voorbij
Soms las je ons de les
De stroom gaat voort, zo keert het tij
Soms gaf je ons een bes
Je blijft hier, we zullen je blijven zien
Soms vulde je onze fles
Wint, water, groen, grijs en wit
Altijd ontnam je alle stress
Genieten hier met liefde voor thuis.
Je gaf ons een levensles
Nooit alleen, voor altijd samen
In liefde één met de Andes