De reis

Dag allen,

Nou, schitterend! We zijn gearriveerd in Lima na een vermoeiende intense reis. We zullen hieronder beschrijven hoe dat uiteindelijk allemaal is gegaan.

DE VLUCHT
Na een intens mooi en diep afscheid van onze dierbaren vertrokken wij per KLM naar Parijs. Nog in Amsterdam vertelde de schipholse klm dame achter haar balie, dat wij onze bagage vanuit Sao Paulo zelf moesten doorlinken op de vlucht naar Lima. Dat was het enige deze reis waar we dus alert op moesten zijn, maar tot die tijd was het voornamelijk vliegen, vliegen en ......vliegen. In Parijs was het even zoeken naar de juiste gate, aangezien het gebouw 1 grote cirkel is, maar binnen 1 rondje vonden we daar onze gate met het vliegtuig die ons naar zuid-amerika zal leidden. Daar bleek onze boarding pass van KLM niet de juiste te zijn dus die moesten we nog even ophalen bij een andere balie.....erg fijn, het vliegtuig zat al bomvol.....Uiteindelijk is dit net gelukt en konden we in een vol vliegtuig (inclusief een hele tangodansgroep die Rogier de week ervoor in Carre had bewonderd)vertrekken.

Deze vlucht met Tam airlines had in totaal omgeveer 45 min vertraging opgelopen door een storm vlakbij Mauritanie (een uur turbulentie!!!) en een storm ten noorden van Brazilie. Dit maakte onze overstap op Sao Paulo ontzettend krap, aangezien we ongeveer 15 min hadden om op tijd te kunnen boarden voor de vlucht naar Lima. In het vliegtuig naar Sao Paulo werd ons duidelijk gemaakt dat we onze bagage niet moesten ophalen, maar dit werd zelf doorgelinkt naar het vliegtuig richting Lima. Een andere steward maakte ons echter duidelijk dat we dit WEL zelf moesten doen. De piloot zelf roepte dit ook om, dus wij hadden even de stress aangezien we hier maar 15 min voor hadden.... Op Sao Paulo zelf zijn we als een gek dat vliegtuig uitgestoven op zoek naar de bagageband. Waar dat was en hoe we dit precies moesten aanpakken werd ons na wat vragen niet duidelijk gemaakt, dus liepen wij voor jan met de korte achternaam beetje heen en weer op zoek naar een trap die er niet was. Uiteindelijk besloten we ivm de tijd maar naar de boarding ingang van onze vlucht naar Lima te lopen om aan te geven dat we er zijn. Daar aangekomen werd ons verteld dat de bagage automatisch wordt doorgelinkd naar Lima, dus dat was een last die van onze schouders viel...

De vlucht naar Lima met Grupo Taca verliep erg goed. Het uitzicht over de ongerepte Amazone boven Bolivia was werkelijk prachtig. Uit de lucht is goed te zien hoe ver de menselijke hand reikt in de Amazone. Het Andes gebergte was ook prachtig om te zien. Nu weten we een beetje wat ons de komende tijd te wachten staat. Toen we Lima vanuit de lucht naderde zagen we voornamelijk een bruine massa aan stad. Het contrast met de blauwe zee is erg groot. Na een ultra zachte landing (deze piloot is echt een baas!) kwamen we dan aan in Lima.

GEEN BEREIK, WEL GEZEIK
In Lima aangekomen had Rogier geen bereik met zijn telefoon. Geen probleem, dat komt wel goed. Dat was het gevoel dat over ons heerste. Dat gevoel werd rigoreus verstoord nadat we aankwamen bij een bagageband die aardig leeg was. En het zag er niet naar uit dat er nog meer tassen op de band gegooid zouden worden. Nevraag bij de douane maakte onze worst kaas scenario waarheid......De tassen stonden nog in Lima! Wel gloeiende gloeiende! Met de douane beambte hebben we gelijk onze gegevens uitgewisseld, zodat we zeker waren dat de uiterste best werd gedaan voor onze bagage. Met een naakt gevoel liepen we vervolgens naar Harold, contactpersoon van ons hostel.

Bagageloos door Lima.
De warme smogstad Lima is in geen enkel opzicht te vergelijken met het koude maar veel groenere Amsterdam. De rit van het vliegveld naar het gasthuis Casa Ana is een combinatie van rijden door het Griekse Thessaloniki en het Mauritaanse Nouakchot. Één groot gekkenhuis waar voor iedere centimeter asfalt moorden worden gepleegd. Onze chauffeur blijkt bovenaan deze oorlogsketen te staan en weet het oog van de naald weg na weg te vinden.

Aangekomen in het gasthuis maken we ons klaar voor een dagje Lima. De onwetendheid over onze baggage is inmiddels geaccepteerd. We kopen slippers, korte/zwem broeken, eten wat en gaan het centrum in. Soms bij het oversteken van de weg doe ik een schietgebedje, dat helpt, we leven nog. In het centrum genieten we van mooie grote pleinen, een stadspark en de koelte van de stadsbibliotheek waar studenten een grote expositite van Peruaanse gedichten tentoonstellen. Ook informeren we bij de tourist information vast hoe we het beste naar Machu Pichu kunnen gaan.

Boston.
Rond een uur of 6 komen we terug bij het gasthuis. Er is nog geen nieuws over onze tassen. We concluderen dat schoon ondergoed van cruciaal belang is en wandelen naar de markt waar we mooi een dikke euro afdingen op twee Boston onderbroeken. Waarom Boston? Amerika blijkt hier het ideaal..

Gedoucht en wel inventariseren we, wat we wel bij ons hebben en zien dat we daar maar bar weinig aan hebben. Toch voelt het wel goed zo ´licht´ te zijn. Daar tegenover staat een schuldgevoel ten opzichte van onze ruggenkameraden die we achter gelaten hebben. Pen en papier erbij en het eerste reislied is een feit. De ode aan onze tassen zal te lezen zijn in het volgende blog!

Na een diepe nacht wordt er bij het onbijt gebeld. Deze keer ren ik niet voor niets naar de hal. De medewerkster van Grupo Taca Airlines belt om het adres van het gasthuis te bevestigen. De tassen zijn in Lima en hebben ons bijna bijgehaald! Wij lopen naar het centrum, kopen bustickets naar Machu Pichu en bezoeken op de terugweg het internetcafé waar we nu zitten. Als alles (Zuid-Amerikaans) goed gaat zitten we om vier uur in de bus naar Cusco (4 uur van Machu Pichu).Voor een kleine extra investering reizen we eerste klas, zitten we in brede slaapstoelen en krijgen we diner en lunch aan boord. Een goede investering voor een busreis die 22 uur duurt! Nu maar hopen dat de tassen echt over een half uurtje bij het gasthuis gebracht worden!


De komende dagen
Morgen komen wij halverwege de middag aan in Cusco. Overmorgen zullen we per trein en voet Machu Pichu bezoeken. Een bergwandeling om niet snel te vergeten! Over 3 dagen zullen we richting Het Titicacameer en daarmee de Boliviaanse grens trekken. We verwachten over 4 a 5 dagen in Copacabana (Eiland in het Titicacameer) te zijn waar we Elske en Gerda gaan onmoeten! (Blog Elske: http://elskeinbolivia.waarbenjij.nu)

Grote groeten!

Pieter en Rogier